CORRYVRECKAN – KOCIOŁ WIEDŹMY
Pomiędzy wyspami Scarba a Jura znajduje się jeden z najniebezpieczniejszych wirów morskich w Europie – Gulf of Corryvreckan (gaelicki: Coire Bhreacain – kocioł pstry lub kocioł Brecana).
Zjawisko naturalne:
Powstaje, gdy silne prądy pływowe Atlantyku zderzają się z podwodnym wzniesieniem skalnym. Tworzy wir o średnicy około 50 metrów, a huk wiru słychać z odległości 10 mil. Fale mogą sięgać 9 metrów wysokości. Prędkość prądu może przekraczać 8 węzłów.
Pod powierzchnią tworzą się ogromne podwodne fale stojące.
– W węzłach: brak ruchu pionowego
– W antywęzłach: maksymalny ruch pionowy
– Między węzłami: ruch pośredni
– Cały wzór pozostaje w tym samym miejscu.
Mitologia:
*Według legendy nazwa pochodzi od skandynawskiego księcia Brecana, który zginął tu wraz z flotą. *W mitologii celtyckiej wir był uważany za siedzibę bogini Cailleach Bheur – potężnej wiedźmy zimy. Mówiono, że pierze tu swoje pledy, zwiastując nadejście zimowych sztormów. *Wierzono, że wir prowadzi do podwodnego królestwa.
Historia:
Przez wieki był postrachem żeglarzy. W 1947 roku pisarz George Orwell prawie utonął, przepływając przez wir małą łodzią. Służył jako naturalna bariera więzienna – stąd wybór Scarby jako miejsca wygnania poetki Màiri. Royal Navy określiła go jako “niemożliwy do nawigacji, nawet w spokojnych warunkach”.
Wir w legendach
Książę Brecan i wir morski
Brecan, książę i żeglarz, słynął z nieustraszoności i głębokiej miłości do mórz. W czasach, gdy skandynawskie wyspy były sceną bitew i sojuszy, Brecan stał się symbolem odwagi i niezłomności. Jednak jego przeznaczenie splotło się z naturą w sposób, który przyniósł mu nieśmiertelną sławę, lecz także zgubę.
Legenda głosi, że Brecan zakochał się w córce władcy pobliskiego królestwa. Jej ojciec, pełen niechęci do młodego księcia, postawił mu warunek: zdobycie legendarnego skarbu ukrytego na wyspach (Scarba i Jura?) w pobliżu mitycznego wiru morskiego, znanego jako Corryvreckan. Wir ten był potężny i śmiertelnie niebezpieczny, uważany za dzieło bogów lub ich przekleństwo rzucone na te wody.
Brecan wyruszył w podróż, zabierając ze sobą najlepszych żeglarzy. Kiedy dotarli do wód wyspy, nazywane w legendzie Wyspami Brecana*, zobaczyli wir w pełnej okazałości – masywne, wirujące wody, zdolne pochłonąć każdy statek. Nieustraszony książę nakazał żeglarzom przygotować się do przepłynięcia przez wir.
Legenda mówi, że Brecan, aby udowodnić swoje męstwo, rzucił kotwicę w sam środek wiru. Próbował utrzymać swój statek na powierzchni przez trzy dni i noce – wyzwanie, które miało dowieść jego odwagi bogom i ludziom.
Trzeciego dnia wir pochłonął statek Brecana. Żeglarze, którzy ocaleli, mówili, że widzieli, jak książę walczył do końca, próbując wyrwać się z objęć żywiołu. Jednak wody okazały się silniejsze. Brecan zginął, a wir morski, od tamtej pory zwany wirem Brecana, stał się jego pomnikiem.
Mówi się, że duch księcia wciąż unosi się nad tymi wodami, przypominając żeglarzom o ich potędze i niebezpieczeństwie. Niektórzy twierdzą, że w czasie sztormu można usłyszeć jego wołanie – tęskne i pełne miłości do kobiety, dla której poświęcił swoje życie.
*Wyspy Brecana, zgodnie z legendą, były miejscem przeklętym lub świętym, kontrolowanym przez duchy i siły nadprzyrodzone. Woda wokół nich była uznawana za zdradziecką, a sama wyprawa w ich pobliże miała być aktem wielkiej odwagi lub głupoty. W nordyckich i celtyckich wierzeniach takie miejsca – na granicy lądu i morza – symbolizowały przejście między światem śmiertelników a królestwem bogów lub duchów.
Comment on https://photog.social/@GalArt